Lisans ve yüksek lisans eğitimini, Türkiye’de yaşadığı dönemde yarı zamanlı öğretim üyeliği de yaptığı Boğaziçi Üniversitesi’nde tamamlayan Liath MacGorman, değişik bankalarda müfettişlik yaptıktan sonra şube müdürlüğü ile noktaladığı on bir yıllık bankacılık kariyerinin ardından yaklaşık yedi yıl boyunca yoluna uluslararası holdinglerde teftiş kurulu başkanı olarak devam etti. 2016 yılından bu yana, finans dünyasının sunduğu zengin yelpaze boyunca, pek çok farklı sektör, kurum ve coğrafyada edinme şansına sahip olduğu deneyimi, en köklü ve gözde küresel finans merkezlerinden Londra’da temas ettiği farklı boyuttaki firmalarla paylaşmasını elveren kendi şirketi bünyesinde, şimdilik Türkiye, Bosna-Hersek, Körfez Bölgesi ve Birleşik Krallık özelinde, eğitim ve danışmanlık faaliyetlerini sürdürmektedir. SMMM, ACCApq, CIA, CCSA, CRMA, CSL ve PRINCE2 unvanlarına sahip olan Liath MacGorman evli ve iki çocuk babası olup İngilizce ve İspanyolca bilmektedir. İflah olmaz bir sinema ve tiyatro aşığı olan MacGorman, Soho ve West End oyunlarını izlemekten ve Britanya’nın tarihi ve doğal zenginliklerini keşfettiği gezilere çıkmaktan hoşlanmaktadır.
Altmışlarda, güneş görse de ziyadesiyle tenha bir köşedeki pamuk üzerinde çimlenmeye bırakılmış fasülye tanesi misali adeta kendi kendisine çimlenip yetmişlerde “Anadolu Rock” tınılarıyla iç içe yeşererek boy verdikten sonra seksenlerde - pek çok konuda olduğu gibi dimağlara nedensizce “Nitekim” sözcüğünün mümkün olan en sevimsiz yanlış telaffuzu olan “Netekim”i getiren türden mevsim normallerinden çok daha soğuk geçen olmaz olasıca bir “Eylül” gibi donuk bir ket vurma ile - fetret devrini yaşamanın akabinde doksanlarda nihayet patlayan Türk Popu’nun yaklaşık iki bin onlar civarında sessiz sedasız öldüğü malum…
Öyle olmasa, geçtiğimiz on yıl, kendisinden sadece bir önceki on yıldan başlayarak geriye doğru tuhaf bir biçimde artan bir yoğunlukla ancak “Ustaya Saygı”, “Mest of Hede” (ah sizin şu harf oyunlu güya cin albüm isimleriniz yok mu?), “Genç Seslerden Hödö Klasikleri” tarzı işlerle ayakta kalabilir hale gelir miydi?
Bu ayan beyanlığı büyük ölçüde kabul görmüş umarsız kısır döngünün içimizde uyandırdığı hislere tercüman olabilecek sözlerin pek çoğunu en azından kendimce hiç ummadığım ve hatta arzu etmediğim bir yerde bulmuş olmaksa çok hazin. Sözde “özgürlükçü” sosa bulanmış baştan ayağa yanlış bir bölücü “açılıma” pek bir sevinerek koştura koştura katılarak günün sonunda “akil adam” lıktan “sakil kişi”liğe savrulup itibarını yele verip bizleri de eleme gark eden artık eskisi gibi dinleyemediğimiz birisinin dediği gibi:
“Şaşıran sen mi yoksa ben miyim bilemedim
Öyle bir dert verdin ki, kendime gelemedim
Çıkmaz bir sokaktayım, yolumu bulamadım
Of... Of... Of... Of... Of... Of. Of. Of...”
Of ki ne of efendim. Neyse, aynı bu bestekâr gibi; kerameti kendinden, adı ön ismine eklenen talihsiz bir –izm ekinden menkul ideolojisine (!) rağmen, geçkin maçoluğunu bile Cengiz Aytmatov gibi bir edebiyat devimizin en güzel kısa romanına hayat verenlerden olduğundan belki de fazla iyi niyet göstererek bir şekilde hoş gördüğümüz bir oyuncunun ve daha nicelerinin onulmaz hayal kırıklığını şimdilik bir tarafa bırakalım.
Zira mevzumuz, suya düşen düşlere dalıp hüzünlenmek değil. Tam aksine maksadım bu sohbetimizde eski(mez) güzellikleri birlikte anımsayıp yaşamakta olduğumuz fetret devrinin ardılı olması artık mukadder diriliş başladığında aradaki kabaca yirmi yıllık kopuk halkanın evveline değinmek. Ki nezaket, sevgi, seviye, duygu ve anlam yoğunluğuna atıfta bulunabilelim.
Bu güzel kavramları dile getirince müzik dünyamızın o döneminin akla gelen ilk isimlerden birisi doğrudan Erol Evgin oluyor ister istemez. Telife halel gelmesin diyerek bir arkadaşıma ait olduğunu itiraf etmek istediğim şahane bir tanımlamayla dolaylı olarak ifade edersek “Dünya ülkeleri arasında Hollanda ne ise Erol Evgin de Türk Popu’ için odur.” Hani; kolay kolay polemiğe girmeme, bir köşede sessiz sakin işini yapma, üç aşağı beş yukarı herkesin sevgisini kazanmış olma gibi noktalar bakımından. Kendisinin bu saygınlığının en önemli delillerden birisi herhalde yürüyen karizma Yul Bynner ya da koşan sarı kart Pierluigi Collina ile olan malum ortak özelliğinin bile koca memlekette hala dile getirilmek şöyle durdun zihne dahi düşürülmüyor, genel geçer bir “Aman diyeyim çok ayıp olur” saikiyle!
İşte bu güzel insanın bir başka güzel insan olan söz yazarı Çiğdem Talu ile birlikte; aşka, sevdaya ve bizi biz yapan pek çok başka duygu durumlarına dair, farkında olmadan dimağımıza nakşettiğimiz anlamlı güftelerinden bir demet sunmak istiyorum ki vakti zamanı geldiğinde kardelenler gibi yine yeniden filizlenecek geleceğin ozan elinden çıkma kalitesini yansıtan sözlerinin ataları anımsanmış olsun:
“Kâh orada kâh burada, geçti günler mevsimler
Ner’de akşam orda sabah, gezdim durdum derbeder
Senden önce hiçbir şeyin kıymetini bilmeden
Senden önce hiç kimseyi böylesine sevmeden
Bir tanem söyle canım, ne istersen iste benden
İstersen geçsin hayat bayramlarla, seyranlarla
İstersen gelsin bahar sümbüllerle, salkımlarla
İstersen dönsün dünya cümbüşlerle, çalgılarla
Bir tanem söyle canım, ne dilersen dile benden
İstersen dost olalım göklerdeki turnalarla
İstersen evlenelim davullarla, zurnalarla
İstersen çınlatalım dört bir yanı şarkılarla
Yeryüzünden, gökyüzünden, benliğimden bir haber
Ner’de akşam orda sabah, gezdim durdum derbeder
Senden önce hiçbir şeyin kıymetini bilmeden
Senden önce hiç kimseyi böylesine sevmeden
Bir tanem söyle canım, ne istersen…”
“ Bende bu cehennem gibi yürek olmasa
Bende deli rüzgâr gibi hasret olmasa
Bir de cana can katan o
Sevdan olmasa
Sevdan olmasa
Bir de cana can katan o
Sevdan olmasa
Sevdan olmasa
Ah bu hayat çekilmez
Ah bu hayat çekilmez
Sen olmasan canım
Ah bu çile çekilmez
Bende bitip tükenmeyen umut olmasa
Ferhat’ın dağları delen sabrı olmasa
Bir de cana can katan o
Sevdan olmasa
Sevdan olmasa
Bir de cana can katan o
Sevdan olmasa
Sevdan olmasa
Ah bu hayat çekilmez
Ah bu hayat çekilmez
Sen olmasan canım
Ah bu çile çekilmez.”
“Nerden aklıma esti kimbilir
Gezdim dün gece şehri şöyle bir
Herkes evinde kendi halinde
Her yerde huzur her yerde neşe
Bir ben uykusuz bir ben huzursuz
Bir ben çaresiz bir ben sensiz
Gel sen ne çektiğimi bir de bana sor
Nerde nasıl yaşarım bir de bana sor
Evlerin ışıkları bir bir yanarken
Bendeki karanlığı gel de bana sor
Gel sen ne çektiğimi bir de bana sor
Nerde nasıl yaşarım bir de bana sor
Evlerin ışıkları bir bir yanarken
Bendeki karanlığı gel de bana sor
Nerden aklıma esti kimbilir
Gezdim dün gece şehri şöyle bir
Eski sokaklar yerli yerinde
Dostlar oturmuş kır kahvesinde
Bir ben uykusuz bir ben huzursuz
Bir ben çaresiz bir ben sensiz
Gel sen ne çektiğimi bir de bana sor
Sensiz yaşamak neymiş bir de bana sor…”
“Gün ağarırken tek başıma oturmuşsam
Henüz daha gözlerimi bir an bile yummamışsam
Sen yoksan yine, bense yorgun ve yalnızsam
Hele bir de, bir de canım hasretine kapılmışsam
Ve gözümde tütüyorsan buram buram
İşte o an bir fırtına kopar
Sanki o an yer yerinden oynar
Hoyrat bir rüzgâr eserken
Sallanan gemi misali
Sallanır durur içimde dünya
İşte o an bir fırtına kopar
Sanki o an yer yerinden oynar
Hoyrat bir rüzgâr eserken
Sallanan gemi misali
Sallanır durur içimde dünya
Son ışıkları sönüyorsa sokakların
Yeni bir gün giriyorsa penceremden yavaş yavaş
Sen yoksan yine, bense suskun ve bitkinsem
Hele bir de bir kadehin gölgesine sığınmışsam
Ve yılların hesabını şaşırmışsam
İşte o an bir fırtına kopar
Sanki o an yer yerinden oynar
Kül rengi bir akşam…”
“Seni düşündüm dün akşam yine
Sonsuz bir umut doldu içime
Birde kendimi düşündüm sonra
Bir garip duygu çöktü omzuma
Hani ıssız bir yoldan geçerken
Hani bir korku duyarda insan
Hani bir şarkı söyler içinden
İşte öyle bir şey
Hani ıssız bir yoldan geçerken
Hani bir korku duyarda insan
Hani bir şarkı söyler içinden
İşte öyle bir şey
Hani eski bir resme bakarken
Hani yılları sayar da insan
Hani gözleri dolarya birden
İşte öyle bir şey
Hani eski bir resme bakarken
Hani yılları sayar da insan
Hani gözleri dolarya birden
İşte öyle bir şey
İşte öyle bir şey
Seni düşündüm dün akşam yine
Sonsuz bir huzur doldu kalbime
Bir de kendimi düşündüm sonra
Bir garip bir duygu çöktü omzuma
Hani yıldızlar yanıp sönerken
Hani bir yıldız kayar da insan
Hani bir telaş duyar ya birden
İşte öyle bir şey…”
Ya, hakikaten işte öyle bir şey efendim. Ahengi bozmamak adına tekrarlarına da yer verdiğimiz bu güfteleri üretebilen ve o zamanlar adı “Türkçe Sözlü Hafif Müzik” olan popüler müziğimizin, tıpkı kaçınılmaz bir bahar dönencesi gibi günü geldiğinde aynı kalitede güftelerle ve üstelik çok daha geniş bir coğrafyaya hitap ediyor olacağına inancım tam.
Neden mi?
Bu konudaki sarsılmaz inancımın pek çok nedeninden sadece birisini dile getirsem yeterli olur bence:
Çiğdem Talu başta olmak üzere Türk popüler müziğinin altın döneminin edebî incelemelerinin yapıldığı en önemli eğitim kurumlarından birisi;
Ahmet Yesevi Üniversitesi!
Az biraz sabır, acele değil ama bir yerde de çabuk çabuk, geliyor.
Ne mi?
Tabi ki gelmekte olan ki bunun siyaset şöyle dursun kültürel yönde baskın rengi Türkçü olacak, orası belli oldu.
Buckinghamshire’dan selamlar ve sevgiler herkese efendim.