“Ne yapmalı, ne etmeli, bir oyunbazlık, bir şeytanlık!”

Geri vitesine takıldığında uyarı sinyali olarak ‘Perihan Abla’ dizisinin tema müziği çalan cefakâr beyaz Peugeot minibüslere gırgır şamata doluşup bir ilçeden bir başka ilçeye (ya da atanamamış İl’e; ah turunç kokulu gıdısına kurban olduğum Nazilli’m benim!) keyifli bir okul servisi güzergâhı boyunca gidip gelirken dinlediğimiz Mazhar-Fuat-Özkan’ın (hadi bugün parantez ve klişe günümüz olsun) doksanlı yıllara damgasını vuran ‘Geldiler’ albümünün en sevdiğimiz şarkısı açık ara ‘Ali Desidero’ydu. Şarkının, “Inının ınının ınınınınnn!” kısmını koro halinde söylememiz bir yana, başlangıcından sonuna kadar bütün sözlerini ezbere biliyorduk. Türkçemizin sokak ağzında bile kendisini belli eden tartışmasız ifade gücünün o zamanlar hâlâ kirlenmemiş bir Sadri Alışık dokusunu koruyan argosuyla bezeli söz konusu ‘güfte’ Türk Rap Müziğinin adı konulmamış erken dönem örneklerinden birisiydi o dönemdeki herkes için. Benim içinse, başlıktaki sözler uzun yıllar ne zaman müşküle düşsem yanlarında zırhımı çıkarabildiğim dar dairemdeki gönül dostlarımla dertleşirken “Şimdi ne tür bir reçel yiyeceğim?” yerine kullandığım nüktedan ve zıpır bir ikame söz öbeği olmaya devam etti. Şükürler olsun; ne oyunbazlık ne de şeytanlık da dikiş tutturamayan yapım sayesinde ne yapıp ne edeceğimi hep elimi kirletmeden buldum.

Bugünkü sohbetimizdeyse sofradan ellerini kirletmeden kalkmanın neredeyse imkânsız olduğu siyaset meydanında (bazı memleketlerin ‘han-ı yağma’ iklimine bakılarak burada ‘siyaset sofrasında’ da denilebilir) köşeye sıkıştığını hisseden birisinin tevessül edebileceği oyunbazlık ya da şeytanlıklar ne olabilirdi diye biraz fikir jimnastiği yapalım istiyorum birlikte. Hani gerçek hayatta, hele ki memleketimizde, zinhar örneğine rastlanmıyor olabilir. Olsun, öylesi daha iyi ya; halimizi işbu karalamayla kıyaslayıp şükrederiz en azından, fena mı?

Şimdi efendim, bir düşünelim: Çuvaldızı kendime batırarak sohbete başlayıp ben bizzat kendimin yapıştığı koltuğundan kalkmamak için yemeyeceği nane, düşmeyeceği düzey, yapmayacağı rezillik, atmayacağı yalan olmayan sosyopat bir politikacı olduğumu varsayayım. Nerede diye sorarsanız, işte şöyle gelişmekte olan hayali bir Güney Amerika ülkesinde diyelim. Brezilya’da ‘favela’ denilen tarzda, büyük kentin -bizim İstanbul’un İstiklâl Caddesi’ne mukabil- işlek bir muhitine yakın eski bir kenar mahallesinde şiddet ve suçla iç içe büyüyüp bir biçimde siyasette kariyer yapıp muhtar bile olamayacak kalibredeyken kazara koskoca bir ülkenin başına monte edilmiş olayım. Bu tür hikâyeler uzun olur ama ben tıraşı bırakarak doğrudan sadede geleyim:

Ekonomi kötüye gidiyor; ağzımdan çıkan en saçma lafı bile hikmet belleyen milyonlarca… Kişioğlunda bile hafiften bir “Yoksa acaba?” homurdanması başlamış. Benden önceki hassas dengeleri alt üst edip “Ant Dağları’ndan İki Okyanus’a İnka İmparatorluğu’nu tekrar kuracağım” diye dış politikanın her daim burgaçlı sularına paletsiz dalmışım ve memleketi fena karaya oturtmuşum. İçerideyse durum çok da farklı değil; oylarımı pekleştirip saflarımı sıklaştıracağım diye babayı oğula düşman eden tavizsiz ve tarifsiz bir üslupla sanki “Öfke de bir konuşma biçemidir!” dercesine ülkeyi Kırkağaç kavunu gibi tam ortadan ikiye bölmüşüm. E dolayısıyla bıldır yediğim avokadolar bu yıl hazımla ilgili göz ardı edilemeyecek sancılı bir süreci beraberinde getirmiş. En başta dediğim gibi, bir oyunbazlık, ne bileyim, bir şeytanlık yapmalıyım ama nasıl diye arpacı kumrusu gibi düşünmekteyim.

“Düşün düşün, hoştur işin” fehvası uyarınca yozlaşmış politikacı kafamla ucuz kurnazlıkla aşağıdaki hoşlukları umarsızca üretip hoyratça fırlatırdım herhalde, kendimden başka hiç kimseyi sevmememe rağmen aşığı olduğumu iddia ettiğim halkımın kafasına kafasına:

• Öncelikle çok mal haramsız, çok laf yalansız olmazmış. Sevmeyenlerimin, sıfır ilâ üç yaşa hitap eden televizyon kanallarından bile bir şekilde pörtleyeceğim korkusuna kapılmasına yol açacak ölçüde, yani ölçüsüz bir sıklıkla iki taş bulsam üzerine çıkıp suratımdan tiksindirecek kadar çok yerde sürekli görünerek yalan söylerdim. Aynı yalanı defalarca, insanların kulağına doğruların girmesine fırsat vermeyecek bir sıklıkla, abartarak, artık yetişeceğini düşünmeden, dur durak bilmeden, artan bir şiddetle, adeta hunharca yinelerdim. Hatta aslında olacak iş değil ama bana oy veren kitle malum kıssadaki gibi erkekle dişi deveyi birbirinden ayırt etmekten aciz bir hale gelmişse, gemi iyice azıya alarak akılla fikirle açıkça dalga geçen yalanlara bile düşerdim. Ne bileyim, şöyle kuyruklu yalanlarla fantezi edebiyatın tözünü, Kırkyalan Çapan’ın aklını alırdım mesela: “Kriz gibi tanjant geçti, tıpkı benim sizinle, neyse… Vatandaşımız Arjantin bifteği yerine Kolombiya kazı yese zaten bu kriz çözülecek. Dış güçler toplu halde kurumuzla oynuyor, yoksa benim ekonomi yönetimim şahane. Ayrıca bu zam değil düzenleme. Devletin cebinden sadece üç milyon pezo çıktı ama iki trilyar (efendim?) pezo özelleştirme geliri elde ettik. Bu fakir Amazon’a karşı oturdukça o Kanadalı taş fırın ustası kılıklı teröristi iade etmeyeceğiz; ayrıca ben MacBronson demedim, bak bulursun dedim. Hem zaten bütün Kuzey Amerika bizi kıskanıyor. Ülkemiz lig atladı…. ila ahir…”
• Nasıl ki doğrunun olduğu yerden güzellik filiz verirse, yalanın olduğu yerden de çirkinlik sökün eder. Taraftarlarıma göz kırpıp “Hişt, bakın şimdi hareketin kralını yapacağım herkes şaşıracak” dercesine bir nefret söylemine kulaç atardım. Ülkemin kaşınmaması gereken hassas değerlerine dair hakaretamiz ifadeleri inadına inadına tekrarlamayı diş fırçalamaktan daha sık yaptığım bir rutin haline getirirdim ki toplumsal yarılma dipsiz uçuruma dönüşsün ve komşu komşuya güvenmez ve herkes yekdiğerine kötü nazarla bakar olsun. Hem bu sayede gündemdeki asıl sıkıntılar mercek altından uzakta kalsın. Baktım ettim benim dilim yetersiz kalıyor, yaşamdaki var oluş amacı kin kusmak olan birilerini de taşeronum olsunlar diye yemlerdim. Nasıl birilerini mi? Durun düşüneyim… Hah buldum! Örneğin, tarih bilgisi MacGorman’ın futbol bilgisinden bile geride olan, tercihan tımarhanelik bir soytarıyı değerli bir ilim adamı diye onore edip artık kulübe, pansiyon, lojman ya da saray, nerede yaşıyorsam oraya davet edip ülkemin harcı konumundaki değerlerine hakaret ederek ekmeğini söz lağımından çıkaran bu zavallıyı gündemde tutardım. Hani söz temsili, delinin huni taktığı gibi başına diyelim ki bizim Maraş Dondurmacılarının taktığına benzer garip bir keşkül iliştirilmiş bu acınası ahlak fukarasını kurmalı oyuncak fare gibi ayarlayıp salardım ortalığa ki şu güzel ortam iyice gerilsin. Benim sahibinin sesi kula kulluk eden büyük mütefekkirim(!) şöyle inciler yumurtlarken ben de başımdaki sıkıntılardan bakışları uzaklaştırıp takılayım arzu ettiğim gibi: “Aslında Fyodor Dostoyevski’nin adı Ferdi Tostuyedi, zaten O’na da ‘Suç ve Ceza’yı Eceabatlı Elf kızlar yazdırdı. Geçen Simon Bolivar’ın ruhu geldi yanıma, verdim veriştirdim; utandı tabi bu seninki. Ayrıca, keşke İngiliz galip gelseydi; hem baba tarafından ötürü daha akça pakça olurduk, şeker kamışı plantasyonunda kırbaç yemek koymazdı o zaman…” Kısacası; böylesi kendime benzeyen ruh hastalarını kullanarak “Cambaza Bak!” oynamanın keyfini sürerdim.
• Yalan dolan ve iftira hakarete mutlaka bir tutam arpa da eklerdim. Vakti zamanında bencileyin bir kirli politikacı ne demiş; “İnsanlara yanında olmaları için bir şey vermezsen, neden yanında olsunlar ki?” Elimdeki kamu kaynaklarını çevreme dağıtarak sürekli ‘Bana yanlayanı şah şahbaz yaparım’ mesajı verirdim. Öte yandan, hala hak hukuk gözetip kurduğum bu yağma düzeninin ipliğini pazara çıkaranları görevden alır, dürüstlüğü cezalandırılması mukadder bir kişilik özelliği haline getirirdim.

İşte böyle efendim; birkaç satır için de olsa bahsettiğim türden yozlaşmış bir politikacı olsaydım neler yapacağımı dilimin döndüğünce ifade ettim. Ama bence burada meselenin özündeki ana husus şu: Bu türden hiçbir politikacı kendisini besleyip yaşatan bir toplum olmadan uzun süre yönetimde kalamaz. Dolayısıyla bu hayali kişiye kızmak yanlış değilse de şunu unutmamak lazım; bu tür kişiler neden değil sonuçtur. En alttan üste, eğitim kökenli derin ve kalıcı bir toplumsal dönüşüm olmadan değişen sadece isimler ve yüzler olur, sosyal yaralar içten içe kanamaya devam eder.

Sahi insanlar bu hale bir günde gelmedi. Öyleyse nasıl geldi?

Buna mı odaklansak, ne dersiniz?

Buckinghamshire’dan selamlar ve sevgiler efendim.